Vandaag was het D-day: het examen bij Febelfin voor het behalen van het CBFA-attest.
5 modules van telkens 20 vragen met een vereist minimum van 60% per module.
Het goede nieuws:
Module 1 - Basisbeginselen van het bank- en financiewezen
geslaagd met 65%
Module 2 - Compliance
geslaagd met 88%
Module 5 - Hypothecaire- en consumentenkredieten
geslaagd met 83%
Het slechte nieuws:
Module 3 (Betalingsverkeer en spaarproducten) en Module 4 (De beleggingsproducten en beleggingsadvies) nipt gebuisd (58% en 55%)
Binnenkort herkansing, de stress is dus nog niet voorbij *zucht*
maandag 26 mei 2008
zaterdag 24 mei 2008
Juni = Rozenmaand
Althans volgens "De Druivelaar".
TB is dol op zijn rozen. Niet dat er veel meer dan rozen in onze tuin bloeit momenteel, maar soit. Elke dag maakt hij zijn ronde bij de verschillende struiken, bestrijdt de bladluizen (biologisch, uiteraard!) en snoeit bij waar nodig.
Ik heb een vraag
Heb je een prangende vraag? Zoiets wat je altijd al wilde weten, maar aan niemand durfde te vragen?
Stel ze hier en krijg antwoord van wetenschappers en specialisten van 14 Belgische onderzoeksinstellingen en universiteiten!
Leuk detail: deze wintermama werkt er ook aan mee. Zij antwoordde o.a. op de vraag "hoe kan je het best aan iemand vragen of ze het wilt aanmaken ???" (hier vind je het antwoord).
Stel ze hier en krijg antwoord van wetenschappers en specialisten van 14 Belgische onderzoeksinstellingen en universiteiten!
Leuk detail: deze wintermama werkt er ook aan mee. Zij antwoordde o.a. op de vraag "hoe kan je het best aan iemand vragen of ze het wilt aanmaken ???" (hier vind je het antwoord).
Eurovision Song Contest 2008
Vergeet Nana Mouskouri en France Gall, na vanavond kent iedereen alleen nog maar Sébastien Tellier als de beste Franse inzending ooit!
God, wat hoop ik dat dit nummer wint vanavond (al is het maar om die chauvinistische-aan-elkaar-puntengevende-Oostbloklanden een hak te zetten).
God, wat hoop ik dat dit nummer wint vanavond (al is het maar om die chauvinistische-aan-elkaar-puntengevende-Oostbloklanden een hak te zetten).
woensdag 21 mei 2008
Ik zie, ik zie, wat jij niet ziet
Deze week mocht ik nog maar eens vaststellen hoe vreemd de wereld wel niet moet zijn voor grotebroer.
Al maanden had ik het plan opgevat om zijn kleerkast te reorganiseren. Wat te klein was, moest eruit. Wat versleten was, moest eruit. Wat eindelijk kon gedragen worden, moest erin. Zomer moest vervangen worden door winter, daarna winter weer door zomer, om dan vast te stellen dat wat vorige zomer te groot was, nu alweer te klein was. Zucht, puf, blaas, het was een werkje dat ik altijd maar weer uitstelde.
Maar nu dus niet meer, ik was het beu en heb er werk van gemaakt. Alles mooi gesorteerd, gerangschikt, netjes gestapeld en geplooid, een plaatje om te zien!
De volgende ochtend maak ik grotebroer wakker, laat hem rustig opstaan en ga ondertussen kleinebroer al halen. Terwijl ik hem verschoon, roep ik naar grotebroer dat hij de kleertjes mag aandoen die ik heb klaargelegd, hij moet alleen maar een proper onderbroekje nemen uit de kast, want dat heb ik nog niet klaargelegd.
Na een tijdje ben ik bijna klaar met kleinebroer en ik vind het toch maar verdacht stil in de kamer van grotebroer. Ik vraag of alles in orde is.
- "Neen, mama, ik vind mijn onderbroekjes niet".
- "Ja zeg, er liggen er wel 20 in de kast, daar kan je toch niet naast zien?!"
- "Neen, mama, ze liggen niet in de schuif hoor, ik zie niks!"
Grotebroer wordt boos, ik hoor het aan zijn stem.
Als ik in zijn kamer kom, zie ik hem helemaal vertwijfeld staan, beteuterd zelfs. De lade staat open en ik zie, netjes gestapeld, massa's onderbroekjes liggen. Iets in mij zegt om niet boos te worden en dus plaag ik hem maar een beetje: "Zeg, clown, heb je je oogjes niet goed uitgewreven deze morgend? Wat zijn dit dan?" en triomfantelijk haal ik een onderbroekje uit de kast.
En het is dan pas dat ik het begrijp. Bij het zien van de niet-begrijpende blik van grotebroer. Niet-begrijpend omdat hij het ook niet kan begrijpen. Niet kan begrijpen dat de onderbroekjes, die mama sinds gisteren helemaal anders opplooit en er dus voor grotebroer niet meer uitzien als onderbroekjes maar wel als iets onbekend, eigenlijk toch wel onderbroekjes zijn.
En ik huil. Om mezelf. Omdat ik het nog altijd niet begrijp. Omdat ik hem nog altijd niet begrijp. En ik huil om hem. En om de grote boze wereld die voor hem zo onbegrijpbaar is.
Al maanden had ik het plan opgevat om zijn kleerkast te reorganiseren. Wat te klein was, moest eruit. Wat versleten was, moest eruit. Wat eindelijk kon gedragen worden, moest erin. Zomer moest vervangen worden door winter, daarna winter weer door zomer, om dan vast te stellen dat wat vorige zomer te groot was, nu alweer te klein was. Zucht, puf, blaas, het was een werkje dat ik altijd maar weer uitstelde.
Maar nu dus niet meer, ik was het beu en heb er werk van gemaakt. Alles mooi gesorteerd, gerangschikt, netjes gestapeld en geplooid, een plaatje om te zien!
De volgende ochtend maak ik grotebroer wakker, laat hem rustig opstaan en ga ondertussen kleinebroer al halen. Terwijl ik hem verschoon, roep ik naar grotebroer dat hij de kleertjes mag aandoen die ik heb klaargelegd, hij moet alleen maar een proper onderbroekje nemen uit de kast, want dat heb ik nog niet klaargelegd.
Na een tijdje ben ik bijna klaar met kleinebroer en ik vind het toch maar verdacht stil in de kamer van grotebroer. Ik vraag of alles in orde is.
- "Neen, mama, ik vind mijn onderbroekjes niet".
- "Ja zeg, er liggen er wel 20 in de kast, daar kan je toch niet naast zien?!"
- "Neen, mama, ze liggen niet in de schuif hoor, ik zie niks!"
Grotebroer wordt boos, ik hoor het aan zijn stem.
Als ik in zijn kamer kom, zie ik hem helemaal vertwijfeld staan, beteuterd zelfs. De lade staat open en ik zie, netjes gestapeld, massa's onderbroekjes liggen. Iets in mij zegt om niet boos te worden en dus plaag ik hem maar een beetje: "Zeg, clown, heb je je oogjes niet goed uitgewreven deze morgend? Wat zijn dit dan?" en triomfantelijk haal ik een onderbroekje uit de kast.
En het is dan pas dat ik het begrijp. Bij het zien van de niet-begrijpende blik van grotebroer. Niet-begrijpend omdat hij het ook niet kan begrijpen. Niet kan begrijpen dat de onderbroekjes, die mama sinds gisteren helemaal anders opplooit en er dus voor grotebroer niet meer uitzien als onderbroekjes maar wel als iets onbekend, eigenlijk toch wel onderbroekjes zijn.
En ik huil. Om mezelf. Omdat ik het nog altijd niet begrijp. Omdat ik hem nog altijd niet begrijp. En ik huil om hem. En om de grote boze wereld die voor hem zo onbegrijpbaar is.
Natuurgeweld
Ten huize BB heeft het de afgelopen week hevig gestormd en gebeefd, vandaar ook de stilte.
Gelukkig met veel minder dramatische gevolgen als in Myanmar of China, laat dat duidelijk zijn! Een mens relativeert op slag zijn eigen ellende en zorgen bij het zien van zoveel menselijk leed.
Waar wij het voorlopig hebben kunnen oplossen met een bezoek aan de huisarts, medicatie en een wapenstilstand, is er voor de slachtoffers in Myanmar en China heel wat meer hulp nodig.
Om uw steentje bij te dragen:
HELP MYANMAR
HELP CHINA
Gelukkig met veel minder dramatische gevolgen als in Myanmar of China, laat dat duidelijk zijn! Een mens relativeert op slag zijn eigen ellende en zorgen bij het zien van zoveel menselijk leed.
Waar wij het voorlopig hebben kunnen oplossen met een bezoek aan de huisarts, medicatie en een wapenstilstand, is er voor de slachtoffers in Myanmar en China heel wat meer hulp nodig.
Om uw steentje bij te dragen:
HELP MYANMAR
HELP CHINA
Kleine kindjes, niet alleen kleine zorgen
Bedankt iedereen voor jullie ongeruste mailtjes! Kleinebroer stelt het ondertussen weer helemaal goed. De antibiotica heeft onmiddellijk zijn werk gedaan, want tegen zaterdagavond konden we de eerste tekenen zien van het verkleinen van de aangetaste zone. Tegen zondagavond was de plek nog maar half zo groot, maandag was ook de zwelling helemaal weg en sinds het voorbije weekend is er helemaal niets meer van te zien.
zaterdag 10 mei 2008
Kleine kindjes, niet alleen kleine zorgen
Kleinebroer kreeg donderdagavond zijn laatste vaccinaties bij Kind en Gezin: polio en meningokokken type C. Meer dan wat koorts de komende dagen moesten we niet verwachten als bijwerking volgens de dokter en gezien we in het verleden ook niet meer dan dat als reactie hadden gezien bij beide kinderen, maakten we ons geen zorgen.
Donderdagnacht zeurde en woelde kleinebroer, zonder koorts te maken. We dachten dat het aan de warmte lag en maakten ons geen zorgen.
Vrijdag had kleinebroer een zeurdag in de crèche. Hij had amper een uurtje geslapen en zijn stoelgang was wat raar van kleur en vorm. Verder had hij wel flink gegeten en leuk gespeeld. We dachten dat het aan de warmte lag en maakten ons geen zorgen.
We rijden rechtstreeks van de crèche naar de winkel om boodschappen te doen en eten onderweg een snelle hap. Aan tafel valt het ons plots op dat zijn rechterarm en -schouder erg dik zijn en we trekken zijn mouw omhoog. We maken ons op slag wél zorgen! Zijn bovenarm en schouder zijn dik en hard en rood opgezwollen, op de plaats waar hij gisteren een spuit gekregen heeft.
Vermits we nog op ziekenbezoek wilden gaan bij bomma en dus al op weg waren naar het ziekenhuis, beslissen we om eerst op spoed te stoppen in de hoop dat een kinderarts even wil kijken wat dit kan zijn.
Na 2 uur wachten wordt kleinebroer onderzocht. De assistente is zenuwachtig, volgens mij heeft ze zoiets nog nooit gezien. Meer dan een half uur wordt kleinebroer aan een minutieuze inspectie onderworpen. Voor zover ik er iets van ken, lijkt ze verdacht veel symptomen van hersenvliesontsteking na te kijken. Hij heeft 38.9° koorts en ik krijg het koud en warm tegelijk ondertussen, wat als dit toch veel ernstiger is dan dat we denken?
Uiteindelijk valt kleinebroer uitgeput op mijn schoot in slaap en wachten we tot de assistente terugkomt met de pediater van wacht. Ook nu weer krijg ik de indruk dat ze dit nog nooit gezien heeft, ze lijkt nogal van haar stuk als ze de arm van kleinebroer ziet. Ze vermoedt dat het een infectie is, die binnengedrongen is via het prikgaatje van de naald. Ze stelt voor om eerst antibiotica te geven om de infectie te bestrijden en pas daarna eventueel een cortisonebehandeling tegen allergie te geven. Ze tekent de aangetaste zone aan op zijn arm zodat we de komende 48u nauwlettend de evolutie kunnen opvolgen. Als de plek zich onrustwekkend verder zou verspreiden, worden we onmiddellijk terug op spoed verwacht voor een antibioticakuur via een baxter.
Om 22u30 zijn we eindelijk thuis. Kleinebroer krijgt zijn welverdiende laatste pap en zijn eerste dosis antibiotica, samen met een suppo tegen de pijn en koorts. Helemaal murw gaan we allemaal slapen.
Na een hele rustige nacht worden we allemaal wakker om 7u.
Geen koorts (36.7°) en de plek is stabiel gebleven, oef.
We maken ons al wat minder zorgen, maar gaan nog bange uren tegemoet.
Donderdagnacht zeurde en woelde kleinebroer, zonder koorts te maken. We dachten dat het aan de warmte lag en maakten ons geen zorgen.
Vrijdag had kleinebroer een zeurdag in de crèche. Hij had amper een uurtje geslapen en zijn stoelgang was wat raar van kleur en vorm. Verder had hij wel flink gegeten en leuk gespeeld. We dachten dat het aan de warmte lag en maakten ons geen zorgen.
We rijden rechtstreeks van de crèche naar de winkel om boodschappen te doen en eten onderweg een snelle hap. Aan tafel valt het ons plots op dat zijn rechterarm en -schouder erg dik zijn en we trekken zijn mouw omhoog. We maken ons op slag wél zorgen! Zijn bovenarm en schouder zijn dik en hard en rood opgezwollen, op de plaats waar hij gisteren een spuit gekregen heeft.
Vermits we nog op ziekenbezoek wilden gaan bij bomma en dus al op weg waren naar het ziekenhuis, beslissen we om eerst op spoed te stoppen in de hoop dat een kinderarts even wil kijken wat dit kan zijn.
Na 2 uur wachten wordt kleinebroer onderzocht. De assistente is zenuwachtig, volgens mij heeft ze zoiets nog nooit gezien. Meer dan een half uur wordt kleinebroer aan een minutieuze inspectie onderworpen. Voor zover ik er iets van ken, lijkt ze verdacht veel symptomen van hersenvliesontsteking na te kijken. Hij heeft 38.9° koorts en ik krijg het koud en warm tegelijk ondertussen, wat als dit toch veel ernstiger is dan dat we denken?
Uiteindelijk valt kleinebroer uitgeput op mijn schoot in slaap en wachten we tot de assistente terugkomt met de pediater van wacht. Ook nu weer krijg ik de indruk dat ze dit nog nooit gezien heeft, ze lijkt nogal van haar stuk als ze de arm van kleinebroer ziet. Ze vermoedt dat het een infectie is, die binnengedrongen is via het prikgaatje van de naald. Ze stelt voor om eerst antibiotica te geven om de infectie te bestrijden en pas daarna eventueel een cortisonebehandeling tegen allergie te geven. Ze tekent de aangetaste zone aan op zijn arm zodat we de komende 48u nauwlettend de evolutie kunnen opvolgen. Als de plek zich onrustwekkend verder zou verspreiden, worden we onmiddellijk terug op spoed verwacht voor een antibioticakuur via een baxter.
Om 22u30 zijn we eindelijk thuis. Kleinebroer krijgt zijn welverdiende laatste pap en zijn eerste dosis antibiotica, samen met een suppo tegen de pijn en koorts. Helemaal murw gaan we allemaal slapen.
Na een hele rustige nacht worden we allemaal wakker om 7u.
Geen koorts (36.7°) en de plek is stabiel gebleven, oef.
We maken ons al wat minder zorgen, maar gaan nog bange uren tegemoet.
Abonneren op:
Posts (Atom)
