Als ik

Ik zie ons daar nog zitten, vele jaren geleden.

Onze mannen aan den toog, pintendrinkend en filosoferend over de voetbal, de voetbal en uiteraard ook de voetbal. Zij en ik aan een tafel, in een rustiger hoekje van het stamcafé. Vooral het item "kinderen" kwam vaak en meestal als enige aan bod. Want we wilden kinderen. Liefst meer dan 1. En natuurlijk ook "natuurlijk". Want heel dat gedoe met IVF en hormonen, het was toch overdreven, niet? We waren hard voor vrouwen die een kind wilden ten koste van alles. Als de natuur je geen kind gaf, zou daar wel zeker een reden voor zijn. Wij zouden ons nooit ofte nimmer zo ver laten gaan en ons gewoon neerleggen bij de wetten van de natuur.

Als ik toen had geweten wat ik nu wist, ik zou wel heel wat minder hoog van de toren geblazen hebben toen. En mijn vriendin ook. Allebei gezegend met 2 schatten van kinderen ondertussen, maar ik bespaar u een oplijsting van alle onderzoeken en ingrepen die er aan vooraf zijn gegaan.

Ik heb er de afgelopen weken vaak aan gedacht: hoe simpel lijken zaken soms vanop een afstand. En hoe ingewikkeld als je er plots met je neus op wordt gedrukt.

Ik was ook diegene die altijd het hardste riep dat het toch belachelijk was dat ze tegenwoordig op alle kinderen een labeltje willen plakken. ADHD, ASS, NLD, Hoogsensitief, Hoogbegaafd. Een kind moest gewoon een kind blijven, met al zijn bijzonderheden.

Vandaag zat het laatste evaluatieverslag van het UCKJA in de brievenbus.

Zoals ik al zei: het wordt pas ingewikkeld als je het zwart op wit ziet staan en het over je bloedeigen kind gaat.

Bulgaria's Abandoned Children

Vervolg op dit bericht:



Laat ons hopen dat ze die kinderen nu niet van het kastje naar de muur gaan sturen totdat de internationale kritiek binnen enige tijd is verstomd en ze terug in een vergeetput belanden.

Terug naar school

Iemand een idee waar ik mij kan bijscholen in volgende disciplines?

geduld
zelfvertrouwen
relativeringszin
doorzettingsvermogen

't Is dringend, by the way.

Héél dringend.

Verliefdheidskoekjes

Grotebroer ontdekt op de tafel een ingepakt koekje dat ik ergens bij een kopje koffie kreeg.

grotebroer: "Voor wie is dat koekje?"
BB: "Eigenlijk voor mama, maar omdat je zo flink bent geweest vandaag, mag jij het wel opeten hoor"
grotebroer: "Oh, dank u wel mama!" en hij verorbert smakelijk het koekje.

Enkele minuten later staat hij weer naast mij.

grotebroer: "Mama, dat was wel een héél erg lekker koekje hoor"
BB: "Ah ja, waarom?"
grotebroer: "Omdat ik nu verliefd op jou ben geworden."

Iemand enig idee waar ik die koekjes kan kopen???

Kuikens en kikkers

Dankzij een tip van deze mama beleeft kleinebroer hilarisch veel plezier bij dit liedje:



Grotebroer is dan weer helemaal in de ban van dit enerverend deuntje:

PMS

PMS is:

Op weg naar het werk, net bij het oprijden van de autosnelweg, vaststellen dat grotebroer nog in de auto zit, terwijl je hem eigenlijk bij een vriendje moest afzetten omdat het een schoolvrije dag is.

I love Lenny!

Echt, als er 1 zanger is die mij kan krijgen, is het toch wel Lenny Kravitz *zucht*

PMS

Het fijne weekblad Humo verraste deze week niet alleen met een gratis ejaculatievertragend condoom, maar ook met een uitgebreid artikel over “ploetermoeders”. Pijnlijk herkenbaar, al troost ik mij vanaf nu bij elke huiselijke crisis met de gedachte dat zelfs Axelle Red de draad soms kwijtraakt in het kluwen van huishouden, opvoeding en carrière.

Naar aanleiding hiervan start ik in ieder geval met een nieuwe rubriek:

PMS (PloeterMoeders Straffe Stoten en Stommiteiten)
Uw inzendingen zijn van harte welkom op le-passe-vite@hotmail.com

Voor verbouwingen klein en fijn

Vervolg op deze verbouwingen:

Tiramisucake

Op algemeen verzoek en ook omdat het eigenlijk heel lekker is en zeker niet moeilijk om te maken: hét recept van de tiramisucake voor kleinebroers verjaardag (en enkele eerdere gelegenheden).

Alle eer gaat echter naar Libelle, waaruit ik het recept enkele jaren geleden haalde.

voor een springvorm van 20cm

250g boudoirs verkruimeld
60ml gesmolten boter
30ml sterke koffie
230g platte kaas
230g mascarpone
210g fijne suiker
40ml koffielikeur (ik gebruik Baileys)
2 eieren
35g vloeiende bloem
gesmolten chocolade om af te werken

- Vermeng de verkruimelde boudoirs met de gesmolten boter en de koffie.
- Druk het mengsel in de springvorm zodat de hele bodem bedekt is.
- Zet een uurtje in de koelkast.
- Klop de plattekaas en de mascarpone luchtig op met de suiker en de koffielikeur.
- Voeg er de eieren en de bloem aan toe. Roer goed glad.
- Haal de springvorm uit de koelkast en schep de kaascrème op de koekjesbodem.
- Bak 40 tot 45 minuten op 175°C.
- Laat de cake afkoelen in de oven.
- Zet hem daarna nog minstens 3 uur in de koelkast.
- Snij het gebak in punten en schep over elke portie warme chocoladesaus

Nota van mezelf:
- de koekjesbodem goed aandrukken, eventueel met een pureestamper
- het kaasmengsel lang genoeg opkloppen (hoe langer, hoe luchtiger de cake)
- ik maak hem de dag tevoren en laat hem een hele nacht afkoelen in de koelkast
- ook héél lekker met speculaasijs!

Circle of "teeth"

Terwijl kleinebroer de laatste week 5 nieuwe tanden bijkreeg (met de daarbijhorende slapeloze nachten), is grotebroer gisteren zijn eerste en vandaag zijn tweede tand verloren.

Natuurlijk kon de daarbijhorende foto-met-gapend-gat-in-de-mond niet ontbreken.



Bij ons geen tandenfee of muisjes die de tandjes 's nachts komen halen.

In afwachting van een leuk tandendoosje doet een tupperware potje dienst als schatkist van grotebroers verloren bijtertjes.

Verwennerij

Een bos bloemen.
Een romantische boodschap.
Een grappige sleutelhanger (vanwege de kindjes).
Een romantisch etentje hier:

Heerlijk verwend voor Valentijn!

Belg wint 8,6 miljoen euro met Euro Millions

Jammer genoeg was ik het niet.

Tussenseizoen

Welk seizoen het nu eigenlijk is, wil grotebroer graag weten.
Winter is het niet, want er ligt geen sneeuw.
En zomer ook niet, want hij mag niet in zwembroek in de tuin spelen.

"Het is winter, hoor", vertel ik hem. "Maar deze winter lijkt eigenlijk wel heel erg op de lente nu, met dat zachte, warme weer".
"Wat is lente dan, mama?"
"Lente, dat is het begin van de zomer. Dan groeien er terug blaadjes aan de bomen, komen de bloemetjes tevoorschijn tussen het gras en begint de zon wat vaker te schijnen", probeer ik zo duidelijk mogelijk uit te leggen.
"En dan mag ik wat langer opblijven tot het donker wordt, hé mama?"

Winter of lente, het was een heerlijk weekend.

Geld maakt niet gelukkig

Wie dat nog durft te beweren, wring ik eigenhandig de nek om.

Waar men gaat langs Vlaamsche wegen

Met de hulp van dit routeprogramma heb ik België al ontelbare keren doorkruist. Elke keer weer ben ik apetrots op mezelf dat ik, als vrouw, erin slaag om zonder GPS en enkel met de afgedrukte routebeschrijving en overzichtskaartjes mijn weg te vinden.

Zo ook gisteren.

Gepakt en gezakt vertrok ik met drie kinderen naar de Kastanjelaan in X. Bij aankomst verkondigde ik trots dat ik toch wel dé beste autorijdende-en-tegelijkertijd-kaartlezende mama van de hele wereld was. Vijf minuten later zong ik echter héél wat toontjes lager.

Huisnummer 1 was nergens te vinden. En het enige witte huis in de straat bleek nummer 9 te hebben. Een vriendelijke buurtbewoner wist mij te vertellen dat ik wel in de Kastanjelaan was toegekomen, maar dan wel in Y. Tot daar de betrouwbaarheid van routenet dus.

Tien minuten en 5 kilometer later stond ik waar ik eigenlijk had moeten zijn. En maakte ik mij de bedenking dat een GPS toch niet zo duur meer is tegenwoordig.

Schone schijn

Ik heb geen geduld. Ik roep voor het minste. Ik haat het als ik 's nachts uit mijn bed moet omdat er een tut moet opgeraapt worden of een kind op het toilet moet gezet worden of omdat er spoken of wolven uit de kamer moeten gejaagd worden. Ik ben slechtgezind als ik de ochtend daaropvolgend om 5u30 uit mijn bed moet omdat kleinebroer nu eenmaal geen lange slaper is. Ik vloek binnenin (en helaas ook soms luidop) als iedereen gepakt en gezakt klaarstaat om te vertrekken en blijkt dat er nog een vieze luier moet verschoond worden. Of als grotebroer nog altijd zijn schoenen niet aanheeft zoals ik gevraagd had. Of als ik in de auto vaststel dat ik alles van iedereen bij heb, behalve mijn eigen lunchbox. Ik ben onredelijk tegen TB. Niet gewoon onredelijk. Neen, ik denk dat ik ondertussen het meest onredelijke kreng ter wereld ben geworden, want ik kan niks meer verdragen. Zelfs een aanraking op het verkeerde moment doet mij ontploffen. Ik ben op. Doodop. Huilen is toegeven, dus bijt ik door, elke keer weer. Maar het wordt steeds moeilijker om te doen alsof. Want geloof me maar, volgens mij kost dat eigenlijk meer energie dan wanneer je gewoon maar zou kunnen toegeven aan dat allesomvattend leeg gevoel van de uitgebluste en opgebrande vrouw.