Ik heb me de afgelopen dagen gedwongen om er niet naar te kijken. Noch op tv, noch op het internet. Ik wist dat het me teveel zou worden, dus vermeed ik de confrontatie. Gisterenavond, na dagenlang geen tv te hebben gekeken, plofte ik me in de zetel om nog eens gezellig een uurtje rond te zappen. Eerste kanaal, nummer 1. Ik hoor net Wim De Vilder een introductie doen, maar ik luister maar met een half oor, ondertussen bladerend in massa's kookboeken op zoek naar de geschikte verjaardagstaart voor kleinebroer. Ik zap niet verder, ook al voel ik dat ik het beter wel doe. En ik krijg gelijk. Huilend en kotsmisselijk zet ik na de eerste beelden de tv af.
Ik heb er geen woorden voor. Ik zou er zoveel over willen zeggen, maar ik krijg het niet geordend. Want als het op kinderen aankomt, ben ik emotioneel. Té emotioneel, misschien. Maar in dit geval kan je niet anders dan je moederhart voelen bloeden, bijna openscheuren van onmacht en verdriet bij het zien van zoveel harteloosheid, zoveel wreedheid, zoveel onverschilligheid.
Wie het aandurft
de integrale reportage
Wie wil helpen
The Campaign for Bulgaria's Abandoned Children
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
1 opmerking:
Ik had er krak hetzelfde gevoel bij, V. Ik werd er echt letterlijk misselijk van. Waarom waarom waarom, toch, moeten kinderen zoooo onmenselijk afzien?
Een reactie posten