Wat volgens mij een grappige en vlot verteerbare roman zou worden, sloeg me op pagina 109 los in het gezicht met deze passage:
"Tegenwoordig heb ik een droge mond van angst. Ik sta 's morgens op en denk: 'Dit kan de dag zijn waarop ik doodga'. Ik voel mijn hart kloppen en denk: 'Dit kan elk moment ophouden'. Natuurlijk redeneer ik bij mezelf: 'Beheers je een beetje, stomme koe'. Maar dan denk ik weer, prinses Diana stond op 31 augustus 1997 niet op in die wetenschap dat het haar sterfdag was. En mensen vallen nu eenmaal gewoon dood neer - mensen die, mag ik er wel aan toevoegen, minder chocoladerepen eten dan ik en regelmatiger trainen dan één keer per maand. Er is geen enkele garantie. Ik ben nerveus. Kribbig. Gespannen. Tenzij ik bezig ben met een specifieke, aangename taak - namelijk kijken naar Xena: Warrior Princess, thrillers lees, of slaap - voel ik me hol en afgescheiden van de wereld en bij afwezigheid van iets beters, is mijn vervangende emotie angst."
Want zo voel ik mij. Al weken. Het verschil met het hoofdpersonage is dat ik het vooral heb als ik 's avonds in mijn bed lig ipv 's morgens . Dat ik aan Max denk ipv prinses Diana. Dat ik naar Friends kijk of Sex in the City en niet (NIET) naar Xena de warrige prinses. Maar dat gevoel, die allesoverheersende angst om niet meer wakker te worden, de angst om nu dood te vallen en spijt te hebben omdat ik dingen niet gedaan heb, niet gezegd heb, of juist wel gedaan of gezegd heb, de angst die mijn hart bijna uit mijn borstkas laat kloppen waardoor ik nog meer vecht tegen de slaap en mijn ogen halsstarrig open blijf sperren, wel die angst is precies de angst zoals ik hem daar, op pagina 109, heb gelezen. En dat maakt mij pas écht bang.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten