Na twee weekjes deugddoende vakantie, zijn we gisterenavond terug thuisgekomen.
Terug de sleur van alledag.
12 machines was die moeten weggewerkt worden.
Rekeningen die plots "en masse" zijn binnengestroomd.
Kleinebroer die panische angsten krijgt bij het zien van zijn eigen bed en kamer, heel de boel bijeenkrijst en uiteindelijk bij ons op de kamer eindigt in zijn reisbedje mét het licht aan, terwijl ik heel de tijd lig te sjjjj-shen.
Maar vooral het vreselijke, niet te vatten nieuws dat Junior, speelkameraadje van kleinebroer in de crèche, enkele dagen geleden samen met zijn zusje, is vermoord door zijn eigen mama. Er zijn geen woorden voor. En zo'n drama's zijn altijd erg en doen mij altijd een beetje huilen. Maar als het zo dichtbij komt, ben je gewoon sprakeloos.
Lieve Junior, lieve Julie, slaap zacht, daarboven tussen de sterren...
vrijdag 29 augustus 2008
zondag 10 augustus 2008
Wedding Bells
Met veel plezier leenden wij onze bolderkar uit ter gelegenheid van het huwelijk van E. en R. op de memorabele dag 08-08-08.
donderdag 7 augustus 2008
Banaan-rozijnen-muffins
Na de appel-banaan-muffins en de appel-rozijnen-muffins heb ik eergisteren met grotebroer banaan-rozijnen-muffins gemaakt.
(Ons recept is wel iets anders dan dat uit het boekje. Het onze begon namelijk zoals een recept in een Hollands kookboek met "leen een ei bij de buurvrouw")
Nodig:
1 grote, rijpe banaan
2 1/2 dl melk
1 ei (al dan niet geleend)
50 g margarine, gesmolten
170 g bloem, gezeefd
2 tl bakpoeder
75 g poedersuiker
120 g rozijnen
Prak de banaan in een grote kom en werk er de melk, het ei en de margarine door.
Roer er de bloem en het bakpoeder door.
Werk er vlug de suiker en rozijnen door.
Schep het mengsel in 12 ingevette muffinvormpjes.
Bak de muffins 20 minuten in een op 190°C voorverwarmde oven.
Serveer ze warm of koud.
Simple comme bonjour, grotebroer heeft ze (onder toezicht van mama) helemaal zelf gemaakt!
(Ons recept is wel iets anders dan dat uit het boekje. Het onze begon namelijk zoals een recept in een Hollands kookboek met "leen een ei bij de buurvrouw")
Nodig:
1 grote, rijpe banaan
2 1/2 dl melk
1 ei (al dan niet geleend)
50 g margarine, gesmolten
170 g bloem, gezeefd
2 tl bakpoeder
75 g poedersuiker
120 g rozijnen
Prak de banaan in een grote kom en werk er de melk, het ei en de margarine door.
Roer er de bloem en het bakpoeder door.
Werk er vlug de suiker en rozijnen door.
Schep het mengsel in 12 ingevette muffinvormpjes.
Bak de muffins 20 minuten in een op 190°C voorverwarmde oven.
Serveer ze warm of koud.
Simple comme bonjour, grotebroer heeft ze (onder toezicht van mama) helemaal zelf gemaakt!
Pffffffffffffffffff
't Is precies niet mijn tijd van het jaar, de laatste weken. Als ik niet zou wegsmelten van de ondraaglijke hitte, zou ik het zelfs de "winterblues" durven noemen.
Nog enkele dagen en we vertrekken op vakantie.
Jeuj, zou je denken. Neen dus. Ik ben aan het stressen. En nog geen klein beetje.
Volledig in overdrive raas ik rond als een kip zonder kop, ruim hier wat op, zwier daar wat weg, haal ginder nog wat overhoop en zoek overal naar vanalles en vind nergens iets terug.
Grotebroer vindt de laatste dagen precies zijn draai niet. Is het de spanning van het aftellen naar ons vertrek? Of het begin van het nieuwe schooljaar en de overstap naar de lagere school? Ligt het aan de warmte? Wie zal het zeggen. Als je vraagt wat er scheelt, zegt hij "niks". Maar hij komt wel opvallend veel en vaak even contact zoeken. Een kus op mijn arm, een aai op mijn rug, een hoofd tegen mijn been. Kon ik maar in zijn hoofdje kijken om te zien wat hij voelt, wat hem bezighoudt. Ik ben wel heel blij dat het thema "doodgaan" even naar de achtergrond is verdwenen, want daar heeft hij de laatste weken heel veel aandacht aan besteed. Geen idee waar de fascinatie zo plots vandaan kwam, maar je eigen kind horen zeggen dat het wel graag wil doodgaan omdat dat leuk is en hij dan naar de hemel kan om te spelen in de wolken, komt hard aan en zorgt zelfs dat mama, die normaal gezien op alles wel een antwoord klaar heeft, met haar mond vol tanden staat en niet beter weet dan heel boos te worden.
Kleinebroer doet er nog eens een schepje bovenop en ondergaat volgens mij fase rood van de peuterpuberteit. Slaan, bijten, roepen, driftbuien, het hele gamma aan supernanny-scènes is hier de revue al gepasseerd. Waar grotebroer zowat het voorbeeldigste en rustigste kind van de hele wereld was, is kleinebroer een ware challenge voor ons geduld en uithoudingsvermogen. Natuurlijk, zoals TB het zegt: "misschien hadden we toen al moeten zien dat grotebroer "anders" was en hebben we nu met kleinebroer een echte typische peuterjongen in huis". Ja, dat kan hij wel zeggen. Maar ik vind het niet leuk. En bovendien héél vermoeiend.
Zijn woordenschat gaat er echter met rasse schreden op vooruit:
ondertussen roept hij eindelijk naar zijn grotebroer: Ama!
Al lijkt het er in de verste verte nog niet op, het is al een begin.
Verder:
ta-to: tractor
po-poe: pompoen
mo-mo: moto
auto zegt hij nu echt heel mooi
koe
pappe: pakken (als ik hem moet oppakken, met de armpjes hoog in de lucht gestoken)
ditte: ik wil dit (en hij wijst er ook naar)
Amm: An
Oji: Yorick
Oja: Carola
Liewe: Lieve
Pa-pa-paa: papegaai
toeni: Toontje
Nog enkele dagen en we vertrekken op vakantie.
Jeuj, zou je denken. Neen dus. Ik ben aan het stressen. En nog geen klein beetje.
Volledig in overdrive raas ik rond als een kip zonder kop, ruim hier wat op, zwier daar wat weg, haal ginder nog wat overhoop en zoek overal naar vanalles en vind nergens iets terug.
Grotebroer vindt de laatste dagen precies zijn draai niet. Is het de spanning van het aftellen naar ons vertrek? Of het begin van het nieuwe schooljaar en de overstap naar de lagere school? Ligt het aan de warmte? Wie zal het zeggen. Als je vraagt wat er scheelt, zegt hij "niks". Maar hij komt wel opvallend veel en vaak even contact zoeken. Een kus op mijn arm, een aai op mijn rug, een hoofd tegen mijn been. Kon ik maar in zijn hoofdje kijken om te zien wat hij voelt, wat hem bezighoudt. Ik ben wel heel blij dat het thema "doodgaan" even naar de achtergrond is verdwenen, want daar heeft hij de laatste weken heel veel aandacht aan besteed. Geen idee waar de fascinatie zo plots vandaan kwam, maar je eigen kind horen zeggen dat het wel graag wil doodgaan omdat dat leuk is en hij dan naar de hemel kan om te spelen in de wolken, komt hard aan en zorgt zelfs dat mama, die normaal gezien op alles wel een antwoord klaar heeft, met haar mond vol tanden staat en niet beter weet dan heel boos te worden.
Kleinebroer doet er nog eens een schepje bovenop en ondergaat volgens mij fase rood van de peuterpuberteit. Slaan, bijten, roepen, driftbuien, het hele gamma aan supernanny-scènes is hier de revue al gepasseerd. Waar grotebroer zowat het voorbeeldigste en rustigste kind van de hele wereld was, is kleinebroer een ware challenge voor ons geduld en uithoudingsvermogen. Natuurlijk, zoals TB het zegt: "misschien hadden we toen al moeten zien dat grotebroer "anders" was en hebben we nu met kleinebroer een echte typische peuterjongen in huis". Ja, dat kan hij wel zeggen. Maar ik vind het niet leuk. En bovendien héél vermoeiend.
Zijn woordenschat gaat er echter met rasse schreden op vooruit:
ondertussen roept hij eindelijk naar zijn grotebroer: Ama!
Al lijkt het er in de verste verte nog niet op, het is al een begin.
Verder:
ta-to: tractor
po-poe: pompoen
mo-mo: moto
auto zegt hij nu echt heel mooi
koe
pappe: pakken (als ik hem moet oppakken, met de armpjes hoog in de lucht gestoken)
ditte: ik wil dit (en hij wijst er ook naar)
Amm: An
Oji: Yorick
Oja: Carola
Liewe: Lieve
Pa-pa-paa: papegaai
toeni: Toontje
Abonneren op:
Posts (Atom)
