Herinneren jullie je deze ellende nog?
Dit jaar hang ik er weer aan voor enkele weken cursussen.
Ditmaal voor het behalen van het CBFA attest verzekeringstussenpersoon.
Reeds achter de rug:
Wet op de landverzekeringsovereenkomst : 67 %
Burgerlijke aansprakelijkheid: 87%
Nu bezig:
levensverzekeringen (test morgenvroeg en ik kom er maar niet toe om te studeren)
Nog in het vooruitzicht:
ongevallenverzekeringen
autoverzekering
brandverzekering
In totaal bijna 6 weken cursus, 4 in het voorjaar, 2 in het najaar.
dinsdag 19 mei 2009
Slecht
Ik zou eigenlijk heel hard aan het studeren moeten zijn, maar het lukt me niet vandaag. Motivatie weg, goesting weg, ik heb teveel zorgen.
Het probleem met grotebroer gaat aangepakt worden, maandag worden we al verwacht in het UCKJA, samen met de GON-begeleidster en de juf van grotebroer. Benieuwd wat de kinderpsychiater gaat kunnen zeggen over zijn fantasie en stemmetjes.
Na mijn totaal onverantwoorde en onpedagogische uitbarsting van vorige week, is grotebroer er toch in geslaagd om woensdag, donderdag en vrijdag alleen maar met lachende gezichtjes en dikke pluimen in zijn boekje naar huis te komen. Ergens zou ik er blij mee moeten zijn, maar ik zit er ferm mee verveeld dat ik het op deze manier heb moeten gedaan krijgen. Resultaat: toen hij gisterenavond thuiskwam met één droevig gezichtje, begon hij al direct te wenen en te panikeren toen hij mij zag... Ik heb mijn eigen kind doodsbang gemaakt, wat een slecht mens ben ik toch :-(((
Ik geef het toe: ik begrijp mijn kind niet. En ik denk dat ik ergens diep vanbinnen ook niet wil dat ik hem begrijp. Dat ik enkel wil dat hij een gewoon kind is, normaal, zoals de rest, onopvallend en met de stroom mee. Ik negeer en lach weg, terwijl ik heel diep vanbinnen weet dat dit niet de oplossing is.
Je ziet soms zo van die melige powerpointpresentaties of filmpjes waarin je wordt wijsgemaakt dat kinderen met een handicap hun mama's zouden kiezen omwille van hun geduld en andere fantastische capaciteiten.
Wel, ik ben de meest ongeduldige, meest chaotische en vooral meest irrationele moeder die je maar kan treffen als autistisch kind. Wie het ooit in zijn hoofd heeft gehaald om mij een kind met zoveel zorgen toe te vertrouwen, moet voorzekers niet goed uitgeslapen zijn geweest. Volgens mij ben ik volop bezig met hem te verpesten voor de rest van zijn leven en maak ik zijn problemen alleen maar erger.
Laat het vooral duidelijk zijn: ik hou van grotebroer. Onvoorwaardelijk. Zoveel zelfs dat het pijn doet als ik er nog maar aan denk dat hem iets zou overkomen. Ik wil hem beschermen tegen alles wat stout en lelijk is in deze maatschappij. Ik zou met hem op een onbewoond eiland gaan wonen om ervoor te zorgen dat hij nooit verdriet heeft of zich verlaten voelt. Ik zou mijn leven voor hem geven.
Maar ik ben niet de beste moeder voor hem. En soms vraag ik mij af of het niet allemaal mijn schuld is...
Het probleem met grotebroer gaat aangepakt worden, maandag worden we al verwacht in het UCKJA, samen met de GON-begeleidster en de juf van grotebroer. Benieuwd wat de kinderpsychiater gaat kunnen zeggen over zijn fantasie en stemmetjes.
Na mijn totaal onverantwoorde en onpedagogische uitbarsting van vorige week, is grotebroer er toch in geslaagd om woensdag, donderdag en vrijdag alleen maar met lachende gezichtjes en dikke pluimen in zijn boekje naar huis te komen. Ergens zou ik er blij mee moeten zijn, maar ik zit er ferm mee verveeld dat ik het op deze manier heb moeten gedaan krijgen. Resultaat: toen hij gisterenavond thuiskwam met één droevig gezichtje, begon hij al direct te wenen en te panikeren toen hij mij zag... Ik heb mijn eigen kind doodsbang gemaakt, wat een slecht mens ben ik toch :-(((
Ik geef het toe: ik begrijp mijn kind niet. En ik denk dat ik ergens diep vanbinnen ook niet wil dat ik hem begrijp. Dat ik enkel wil dat hij een gewoon kind is, normaal, zoals de rest, onopvallend en met de stroom mee. Ik negeer en lach weg, terwijl ik heel diep vanbinnen weet dat dit niet de oplossing is.
Je ziet soms zo van die melige powerpointpresentaties of filmpjes waarin je wordt wijsgemaakt dat kinderen met een handicap hun mama's zouden kiezen omwille van hun geduld en andere fantastische capaciteiten.
Wel, ik ben de meest ongeduldige, meest chaotische en vooral meest irrationele moeder die je maar kan treffen als autistisch kind. Wie het ooit in zijn hoofd heeft gehaald om mij een kind met zoveel zorgen toe te vertrouwen, moet voorzekers niet goed uitgeslapen zijn geweest. Volgens mij ben ik volop bezig met hem te verpesten voor de rest van zijn leven en maak ik zijn problemen alleen maar erger.
Laat het vooral duidelijk zijn: ik hou van grotebroer. Onvoorwaardelijk. Zoveel zelfs dat het pijn doet als ik er nog maar aan denk dat hem iets zou overkomen. Ik wil hem beschermen tegen alles wat stout en lelijk is in deze maatschappij. Ik zou met hem op een onbewoond eiland gaan wonen om ervoor te zorgen dat hij nooit verdriet heeft of zich verlaten voelt. Ik zou mijn leven voor hem geven.
Maar ik ben niet de beste moeder voor hem. En soms vraag ik mij af of het niet allemaal mijn schuld is...
dinsdag 12 mei 2009
Struisvogelpolitiek
Ik denk dat zowel TB als ik het eindelijk eens zijn dat het maar eens gedaan moet zijn met onze struisvogelpolitiek ivm grotebroer.
Het oudercontact vorige week viel eigenlijk al bij al best mee, dachten wij.
Het telefoontje van de GON-begeleiding deze middag gooide onze wereld helemaal overhoop.
Acute interventie is nodig, dus zitten we eerstdaags weer in het UCKJA, dit keer zelfs samen met de GON-begeleiding, om te bekijken of het probleem overkomelijk is of niet.
Een kind met stemmen in zijn hoofd, je zou als moeder voor minder helemaal door het lint gaan, nietwaar?
Iemand met tips over lectuur of referenties over ASS-kinderen met fantasieën en het niet kunnen onderscheiden van echt of niet-echt, mogen mij altijd contacteren. Ik heb het gevoel dat we het nog gaan nodig hebben.
En daarbovenop werd ons zachtjes, doch uitdrukkelijk aanbevolen, om "geheel vrijblijvend en met het oog op de verre toekomst", toch eens contact op te nemen met een school met een aparte auti-werking. Gewoon, om eens een kennismakingsgesprek te houden en een rondleiding te krijgen. Nogmaals, met het oog op de "verre toekomst".
Wat ik nu nodig heb, is iemand die me zegt dat alles wel goed komt.
Gewoon, dat alles wel goed komt.
Dat alles wel goed komt.
Het oudercontact vorige week viel eigenlijk al bij al best mee, dachten wij.
Het telefoontje van de GON-begeleiding deze middag gooide onze wereld helemaal overhoop.
Acute interventie is nodig, dus zitten we eerstdaags weer in het UCKJA, dit keer zelfs samen met de GON-begeleiding, om te bekijken of het probleem overkomelijk is of niet.
Een kind met stemmen in zijn hoofd, je zou als moeder voor minder helemaal door het lint gaan, nietwaar?
Iemand met tips over lectuur of referenties over ASS-kinderen met fantasieën en het niet kunnen onderscheiden van echt of niet-echt, mogen mij altijd contacteren. Ik heb het gevoel dat we het nog gaan nodig hebben.
En daarbovenop werd ons zachtjes, doch uitdrukkelijk aanbevolen, om "geheel vrijblijvend en met het oog op de verre toekomst", toch eens contact op te nemen met een school met een aparte auti-werking. Gewoon, om eens een kennismakingsgesprek te houden en een rondleiding te krijgen. Nogmaals, met het oog op de "verre toekomst".
Wat ik nu nodig heb, is iemand die me zegt dat alles wel goed komt.
Gewoon, dat alles wel goed komt.
Dat alles wel goed komt.
zaterdag 2 mei 2009
Stoomfestival 2009
Jammer genoeg te laat ontdekt dat Zinzia en Co ook aanwezig waren, anders had ik gezellig met haar kunnen kletsen terwijl onze mannen zich tegoed deden aan een overdosis stoom en treinen :-)
Maar ach, de kindjes (groot én klein) hebben een leuke dag gehad, het was mooi weer, en wat moet een mens anders op een 1 mei-dag, nietwaar?
Zinzia, spreken we in oktober af bij Thomas?
Abonneren op:
Posts (Atom)
