Uit de bol

Deze ochtend in de auto helemaal uit de bol gegaan dankzij dit nummer:



Als ik zo rond mij heen kijk, 's morgens in de file, zie ik soms wel eens mensen die op dat ogenblik naar hetzelfde nummer luisteren. Althans, dat valt toch af te leiden uit hun bewegingen en mimiek die synchroon lopen met de mijne. Even vaak zie je alleen maar zure en gefrustreerde gezichten waar de wanhoop op geschreven staat.

Ik weet het, ik ben ook geen ochtendmens. Zolang de kinderen niet zijn afgezet op crèche of school ben ik één brok zenuwen en gejaagdheid, zeker niet hét toonbeeld van rust en kalmte. Maar vanaf het ogenblik dat ik alleen in de wagen sta aan te schuiven op weg naar de Ring, begin ik mij te ontspannen. Alle zorgen even van de baan, mijn plichten zijn vervuld, ik kan gerust zijn. En dan denk ik alleen nog maar aan de wijze woorden van mijn vader, gesproken tijdens de urenlange oefensessies die uiteindelijk tot mijn rijbewijs zouden leiden: "moktoenidruk want ge zult er ni rapper mee zijn".

Dus maak ik mij niet druk, verre van zelfs! Tijd zat om rustig rond te kijken, een boke te eten, wat mee te neuriën (bij slome nummers) of mee te brullen (bij Daft Punk dus bijvoorbeeld).

Maar wel alleen 's morgens, tijdens de ochtendspits. Want 's avonds heb ik geen tijd. Dan wil ik net als alle andere honderden mama's niet dat mijn kinderen als laatste worden opgehaald en haast ik mij als een bezetene naar huis. Dan zet ik liever Klara op zodat ik kalm blijf terwijl ik mij tussen mastodonten van vrachtwagens wring en zo 2 plaatsjes opschuif in de lange rij op weg naar huis.

Verjaardag in mineur

Kleinebroers échte eerste verjaardag is vanavond geëindigd op de spoed.

We hebben niet gezien wat er gebeurd is, maar hij is waarschijnlijk ergens tegengevallen en zijn twee onderste tandjes hebben zich in de bovenlip geboord. Resultaat: véél bloed, véél paniek, een helse autorit naar de spoed nadat we van zowel de kinderarts als de huisarts te horen hadden gekregen dat ze nu geen tijd hadden en dat we maar naar de kliniek moesten rijden. Om dan op de spoed na 2u wachten te horen dat het wel wat overdreven was om helemaal tot bij hen te komen, zo erg was het nu toch ook weer niet. Ik was om te ontploffen, grrrrrrrrrr.

Al bij al valt het goed mee, hij heeft inderdaad twee gaatjes in zijn bovenlip, gelukkig ver naar de binnenkant, je ziet het dus niet (al is heel zijn bovenlip heel dik en gezwollen, ocharme). Hij slaapt nu, helemaal knockout van emotie en vermoeidheid en ik heb hier al een groot glas amaretto uit om te bekomen.

1 jaar!

Het eerste verjaardagsfeestje is achter de rug, oef! Zaterdag had ik het geniale plan om zelf de taarten te bakken voor het feest zondag. Kwestie van eens iets anders te eten dan altijd maar dezelfde biscuitfruittaart van bij de bakker. En daarbij, ik vond dat ze daar veel te veel geld voor durfden vragen. Wat zij konden, zou ik ook wel kunnen en misschien nog wel veel beter. Dikke puh!

Het kon niet misgaan, het zou niet misgaan en het mocht niet misgaan.

Zoals het een echte Bridget Jones-kloon als ik betaamt, ging het dus wel mis. En niet een klein beetje, al is dat het understatement van deze week.

Na 4 uur zweten en zwoegen in de keuken had ik dit resultaat:

De chocoladetaart wilde niet rijzen en eindigde als een platte, harde en loodzware koek waarmee je zelfs Mister Universe van zijn sokken kon meppen.

De bananentaart mislukte nog voor ik er zelfs maar aan kon beginnen nadat de bodem na een nacht opstijven in de ijskast in honderden stukken verkruimelde terwijl ik hem ontvormde.

Goddank liet mijn gevestigde waarde mij toch niet in de steek: de tiramisucake lukte wonderwel en zakte deze keer eens niet terug in nadat ik hem uit de oven had gehaald.


En dus besloot ik zondagochtend nog vlug een cake uit mijn hoed tevoorschijn te toveren. Het recept was bijgesloten bij de nieuwe taartvorm die ik zaterdag in allerijl had gekocht. Het resultaat, mits wat creatieve impulsiviteit mijnentwege, was dit: amandelcake met gepocheerde peren en slagroom.



Hoeft het gezegd dat de reservefruittaart die we toch nog bij de bakker haalden, onaangeroerd in de diepvries is beland voor het volgende feestje?

Ik ben stiekem wel heel erg trots op mezelf en de complimentjes deden meer dan deugd!

Kleinebroer vond het allemaal wat te overweldigend, grotebroer vond het dan weer geweldig en wij zuchten vol nostalgie omdat het morgen alweer dag op dag 1 jaar geleden is dat we vol spanning naar het ziekenhuis reden om ons tweede wondertje te verwelkomen.

Gelukkige verjaardag kleinebroer!

Bulgaria's Abandoned Children

Ik heb me de afgelopen dagen gedwongen om er niet naar te kijken. Noch op tv, noch op het internet. Ik wist dat het me teveel zou worden, dus vermeed ik de confrontatie. Gisterenavond, na dagenlang geen tv te hebben gekeken, plofte ik me in de zetel om nog eens gezellig een uurtje rond te zappen. Eerste kanaal, nummer 1. Ik hoor net Wim De Vilder een introductie doen, maar ik luister maar met een half oor, ondertussen bladerend in massa's kookboeken op zoek naar de geschikte verjaardagstaart voor kleinebroer. Ik zap niet verder, ook al voel ik dat ik het beter wel doe. En ik krijg gelijk. Huilend en kotsmisselijk zet ik na de eerste beelden de tv af.

Ik heb er geen woorden voor. Ik zou er zoveel over willen zeggen, maar ik krijg het niet geordend. Want als het op kinderen aankomt, ben ik emotioneel. Té emotioneel, misschien. Maar in dit geval kan je niet anders dan je moederhart voelen bloeden, bijna openscheuren van onmacht en verdriet bij het zien van zoveel harteloosheid, zoveel wreedheid, zoveel onverschilligheid.

Wie het aandurft
de integrale reportage


Wie wil helpen
The Campaign for Bulgaria's Abandoned Children

M&M's

Omdat het niet altijd parfum, lingerie of cd-bonnen moeten zijn voor Valentijn:

Jouw eigen bericht op M&M's

Baby ziet

Deze boekjes hebben ongelooflijk succes bij kleinebroer, vooral de "bloemen en blaadjes"-versie ziet er ondertussen al uit of hij is aangevallen door een woeste bulldog.

Daarom ligt "hartjes en sterretjes" sinds deze week ook in zijn boekenkist.



En ja, er staat op "0-6 maanden". Maar op lezen staat geen leeftijd. Dus zal nummer 4 binnenkort ook nog wel in onze collectie verschijnen.

Test

Ik heb deze test ingevuld.

Ik dacht dat ik als resultaat zou krijgen:

"U bent een moeder met ernstig overgewicht, 2 kinderen die al uw aandacht opeisen, chronisch slaaptekort en een man die nooit zelf iets kan oplossen. Proficiat, er is niets om u zorgen over te maken!"

Dat valt dus lelijk tegen eerlijk gezegd.

Want dit was wat er op mijn scherm te lezen stond na het samenstellen van mijn score:

56 of meer punten: ernstige depressie

Ik ben "in denial" volgens mij. Dat het niet goed met me gaat, tot daaraan toe, dat wil ik nog aannemen. Maar ernstig depressief, astemblieft zeg, zo erg zal het nu toch ook weer niet zijn zeker?

Of wel?

Vallen en opstaan

Vallen en opstaan, dus, van Anna Maxted. Een boek dat ik heb meegebracht van de bib. Gewoon, omdat de knalgroene kaft heel erg in het oog sprong tussen al die saaie donkere ruggen in het rek.



Wat volgens mij een grappige en vlot verteerbare roman zou worden, sloeg me op pagina 109 los in het gezicht met deze passage:

"Tegenwoordig heb ik een droge mond van angst. Ik sta 's morgens op en denk: 'Dit kan de dag zijn waarop ik doodga'. Ik voel mijn hart kloppen en denk: 'Dit kan elk moment ophouden'. Natuurlijk redeneer ik bij mezelf: 'Beheers je een beetje, stomme koe'. Maar dan denk ik weer, prinses Diana stond op 31 augustus 1997 niet op in die wetenschap dat het haar sterfdag was. En mensen vallen nu eenmaal gewoon dood neer - mensen die, mag ik er wel aan toevoegen, minder chocoladerepen eten dan ik en regelmatiger trainen dan één keer per maand. Er is geen enkele garantie. Ik ben nerveus. Kribbig. Gespannen. Tenzij ik bezig ben met een specifieke, aangename taak - namelijk kijken naar Xena: Warrior Princess, thrillers lees, of slaap - voel ik me hol en afgescheiden van de wereld en bij afwezigheid van iets beters, is mijn vervangende emotie angst."

Want zo voel ik mij. Al weken. Het verschil met het hoofdpersonage is dat ik het vooral heb als ik 's avonds in mijn bed lig ipv 's morgens . Dat ik aan Max denk ipv prinses Diana. Dat ik naar Friends kijk of Sex in the City en niet (NIET) naar Xena de warrige prinses. Maar dat gevoel, die allesoverheersende angst om niet meer wakker te worden, de angst om nu dood te vallen en spijt te hebben omdat ik dingen niet gedaan heb, niet gezegd heb, of juist wel gedaan of gezegd heb, de angst die mijn hart bijna uit mijn borstkas laat kloppen waardoor ik nog meer vecht tegen de slaap en mijn ogen halsstarrig open blijf sperren, wel die angst is precies de angst zoals ik hem daar, op pagina 109, heb gelezen. En dat maakt mij pas écht bang.

Het einde van Harry Potter

Hij is uit. Harry Potter en de Relieken van de Dood. De laatste twee zinnen kende ik al. Nieuwsgierig als ik was, had ik die al gelezen tijdens een bezoek aan de boekhandel. Ze waren voor allerlei interpretaties vatbaar en wekenlang had ik gefantaseerd over mogelijke plotwendingen en mysteries die tot het einde van Harry Potter zouden leiden.

Het is mooi geweest. De cirkel is rond, zoals ze zeggen. Maar ik blijf toch achter met een wrang gevoel. Het laatste boek werkte mooi naar een prachtige apotheose toe, maar zakte in de laatste 30 bladzijden als een pudding in elkaar. Ongeloofwaardig en te ver gezocht is wel het minste wat ik erover kan zeggen. Jammer. Héél jammer.

En nu is het doek gevallen: Harry Potter is ten einde. Correctie: het verhaal “Harry Potter” dus. Want het zou toch niet mooi zijn van mij om hier op mijn blogje het grote geheim openbaar te maken. Of hij dus nog leeft of niet, is aan u om te ontdekken. Door het boek zelf te lezen of te surfen naar hier . Niet iedereen kan immers even goed een geheim bewaren als ik.

Staking scenaristen VS

Het is zover: de langdurige staking van de scenaristen in de VS heeft nu ook mijn tv-avond vergald. Vanavond is er, ondanks de programmatie in alle tv-boekjes, géén Grey's Anatomy *heelbooskijkendesmiley"

Al een geluk dat ik deze namiddag nog eens ongegeneerd tv heb gekeken zodat ik dankzij een trailer voor de één of de andere vervangfilm een vermoeden kreeg van het naderend onheil.

Een mailtje naar Vijftv bracht nog geen verlossend antwoord, even rondsurfen op het internet wel: vanavond géén McDreamy voor mij. En ook al geen McTrainy. Want die is gaan werken, met de late.

Zucht.

Diepe zucht.

Big girl

Gekregen voor Kerst van TB: de CD van Mika (Life in Cartoon Motion).

"You love it or hate it" is wel het minste wat je van zijn liedjes kan zeggen. Door de ene bejubeld, door de andere afgedaan als totally gay en dus complete foute muziek. Ik behoor al van in het prille begin tot de onvoorwaardelijke fans. Gewoon, omdat ik zo vrolijk word van zijn happy popdeuntjes. En tot nader order is dat volgens mij het enige en vooral het belangrijkste waarvoor popdeuntjes gemaakt zijn: om mensen vrolijk te maken. Nah!

Eerst was er "Grace Kelly", één van de nu al klassiekers onder de meebrulnummers voor in de wagen of onder de douche!

"Relax" was deze zomer het favoriete nummer van grotebroer, die er "wiewax" van maakte.

"Love Today" was een beetje een tegenvaller, maar met zijn "Big Girl" heeft Mika mij voor eens en altijd voor hem gewonnen. Want als ik in de spiegel zie, zie ik zelf ook een "Big Girl". Meestal heb ik daar geen problemen mee. Maar soms, vaak, toch wel. En dan is dit liedje net datgene dat ik nodig heb om mijn gedeukt zelfbeeld wat op te krikken.

Solden

Vandaag nog eens op bezoek geweest in het "filiaal van de hel" voor de eerste dag van de solden.

Het was een lange dag met een enorme buit als resultaat:


kleinebroer kreeg: 1 broek, 1 vest, 5 t-shirts LM en 2 t-shirts KM
grotebroer kreeg: 1 broek, 1 trui, 1 sweater, 4 t-shirts LM, 3 t-shirts KM, 1 hemd KM en 1 singlet
mama kreeg: 4 blouses en 1 winterjas
papa kreeg: 3 t-shirts LM, 1 t-shirt KM, 1 vest en 2 paar schoenen

We kunnen er weer tegen, oef!

Nieuwjaarsbrief

grotebroer las:

Hallo, u spreekt met (grotebroer).
Mag ik even bellen?
Ik moet u wat vertellen.
Vandaag is het een speciale dag,
die je zeker niet vergeten mag.
De eerste dag van 't nieuwe jaar,
hier komen mijn wensen, hou je klaar!
Drie dikke zoenen, speciaal voor jou
en een lieve knuffel, omdat ik van je hou!
Dan leg ik nu de hoorn neer...
Daaag! Tot een andere keer.

papa las voor kleinebroer:

Tussen de woorden van deze brief
zitten wensjes, warm en lief.
Als ik de brief nu open doe,
vliegen ze heel snel naar jou toe.
Ik wens je een gelukkig nieuwjaar.
Kus, kus, kus, ik ben klaar!

Voor verbouwingen klein en fijn

... moet u bij kleinebroer zijn!

2008!