Pffffffffffffffffff

't Is precies niet mijn tijd van het jaar, de laatste weken. Als ik niet zou wegsmelten van de ondraaglijke hitte, zou ik het zelfs de "winterblues" durven noemen.

Nog enkele dagen en we vertrekken op vakantie.
Jeuj, zou je denken. Neen dus. Ik ben aan het stressen. En nog geen klein beetje.
Volledig in overdrive raas ik rond als een kip zonder kop, ruim hier wat op, zwier daar wat weg, haal ginder nog wat overhoop en zoek overal naar vanalles en vind nergens iets terug.

Grotebroer vindt de laatste dagen precies zijn draai niet. Is het de spanning van het aftellen naar ons vertrek? Of het begin van het nieuwe schooljaar en de overstap naar de lagere school? Ligt het aan de warmte? Wie zal het zeggen. Als je vraagt wat er scheelt, zegt hij "niks". Maar hij komt wel opvallend veel en vaak even contact zoeken. Een kus op mijn arm, een aai op mijn rug, een hoofd tegen mijn been. Kon ik maar in zijn hoofdje kijken om te zien wat hij voelt, wat hem bezighoudt. Ik ben wel heel blij dat het thema "doodgaan" even naar de achtergrond is verdwenen, want daar heeft hij de laatste weken heel veel aandacht aan besteed. Geen idee waar de fascinatie zo plots vandaan kwam, maar je eigen kind horen zeggen dat het wel graag wil doodgaan omdat dat leuk is en hij dan naar de hemel kan om te spelen in de wolken, komt hard aan en zorgt zelfs dat mama, die normaal gezien op alles wel een antwoord klaar heeft, met haar mond vol tanden staat en niet beter weet dan heel boos te worden.

Kleinebroer doet er nog eens een schepje bovenop en ondergaat volgens mij fase rood van de peuterpuberteit. Slaan, bijten, roepen, driftbuien, het hele gamma aan supernanny-scènes is hier de revue al gepasseerd. Waar grotebroer zowat het voorbeeldigste en rustigste kind van de hele wereld was, is kleinebroer een ware challenge voor ons geduld en uithoudingsvermogen. Natuurlijk, zoals TB het zegt: "misschien hadden we toen al moeten zien dat grotebroer "anders" was en hebben we nu met kleinebroer een echte typische peuterjongen in huis". Ja, dat kan hij wel zeggen. Maar ik vind het niet leuk. En bovendien héél vermoeiend.

Zijn woordenschat gaat er echter met rasse schreden op vooruit:
ondertussen roept hij eindelijk naar zijn grotebroer: Ama!
Al lijkt het er in de verste verte nog niet op, het is al een begin.
Verder:
ta-to: tractor
po-poe: pompoen
mo-mo: moto
auto zegt hij nu echt heel mooi
koe
pappe: pakken (als ik hem moet oppakken, met de armpjes hoog in de lucht gestoken)
ditte: ik wil dit (en hij wijst er ook naar)
Amm: An
Oji: Yorick
Oja: Carola
Liewe: Lieve
Pa-pa-paa: papegaai
toeni: Toontje