Als ik

Ik zie ons daar nog zitten, vele jaren geleden.

Onze mannen aan den toog, pintendrinkend en filosoferend over de voetbal, de voetbal en uiteraard ook de voetbal. Zij en ik aan een tafel, in een rustiger hoekje van het stamcafé. Vooral het item "kinderen" kwam vaak en meestal als enige aan bod. Want we wilden kinderen. Liefst meer dan 1. En natuurlijk ook "natuurlijk". Want heel dat gedoe met IVF en hormonen, het was toch overdreven, niet? We waren hard voor vrouwen die een kind wilden ten koste van alles. Als de natuur je geen kind gaf, zou daar wel zeker een reden voor zijn. Wij zouden ons nooit ofte nimmer zo ver laten gaan en ons gewoon neerleggen bij de wetten van de natuur.

Als ik toen had geweten wat ik nu wist, ik zou wel heel wat minder hoog van de toren geblazen hebben toen. En mijn vriendin ook. Allebei gezegend met 2 schatten van kinderen ondertussen, maar ik bespaar u een oplijsting van alle onderzoeken en ingrepen die er aan vooraf zijn gegaan.

Ik heb er de afgelopen weken vaak aan gedacht: hoe simpel lijken zaken soms vanop een afstand. En hoe ingewikkeld als je er plots met je neus op wordt gedrukt.

Ik was ook diegene die altijd het hardste riep dat het toch belachelijk was dat ze tegenwoordig op alle kinderen een labeltje willen plakken. ADHD, ASS, NLD, Hoogsensitief, Hoogbegaafd. Een kind moest gewoon een kind blijven, met al zijn bijzonderheden.

Vandaag zat het laatste evaluatieverslag van het UCKJA in de brievenbus.

Zoals ik al zei: het wordt pas ingewikkeld als je het zwart op wit ziet staan en het over je bloedeigen kind gaat.