Deze week mocht ik nog maar eens vaststellen hoe vreemd de wereld wel niet moet zijn voor grotebroer.
Al maanden had ik het plan opgevat om zijn kleerkast te reorganiseren. Wat te klein was, moest eruit. Wat versleten was, moest eruit. Wat eindelijk kon gedragen worden, moest erin. Zomer moest vervangen worden door winter, daarna winter weer door zomer, om dan vast te stellen dat wat vorige zomer te groot was, nu alweer te klein was. Zucht, puf, blaas, het was een werkje dat ik altijd maar weer uitstelde.
Maar nu dus niet meer, ik was het beu en heb er werk van gemaakt. Alles mooi gesorteerd, gerangschikt, netjes gestapeld en geplooid, een plaatje om te zien!
De volgende ochtend maak ik grotebroer wakker, laat hem rustig opstaan en ga ondertussen kleinebroer al halen. Terwijl ik hem verschoon, roep ik naar grotebroer dat hij de kleertjes mag aandoen die ik heb klaargelegd, hij moet alleen maar een proper onderbroekje nemen uit de kast, want dat heb ik nog niet klaargelegd.
Na een tijdje ben ik bijna klaar met kleinebroer en ik vind het toch maar verdacht stil in de kamer van grotebroer. Ik vraag of alles in orde is.
- "Neen, mama, ik vind mijn onderbroekjes niet".
- "Ja zeg, er liggen er wel 20 in de kast, daar kan je toch niet naast zien?!"
- "Neen, mama, ze liggen niet in de schuif hoor, ik zie niks!"
Grotebroer wordt boos, ik hoor het aan zijn stem.
Als ik in zijn kamer kom, zie ik hem helemaal vertwijfeld staan, beteuterd zelfs. De lade staat open en ik zie, netjes gestapeld, massa's onderbroekjes liggen. Iets in mij zegt om niet boos te worden en dus plaag ik hem maar een beetje: "Zeg, clown, heb je je oogjes niet goed uitgewreven deze morgend? Wat zijn dit dan?" en triomfantelijk haal ik een onderbroekje uit de kast.
En het is dan pas dat ik het begrijp. Bij het zien van de niet-begrijpende blik van grotebroer. Niet-begrijpend omdat hij het ook niet kan begrijpen. Niet kan begrijpen dat de onderbroekjes, die mama sinds gisteren helemaal anders opplooit en er dus voor grotebroer niet meer uitzien als onderbroekjes maar wel als iets onbekend, eigenlijk toch wel onderbroekjes zijn.
En ik huil. Om mezelf. Omdat ik het nog altijd niet begrijp. Omdat ik hem nog altijd niet begrijp. En ik huil om hem. En om de grote boze wereld die voor hem zo onbegrijpbaar is.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
4 opmerkingen:
Een paar dingetjes die je misschien een "troost" kunnen zijn:
- Mettertijd leren ze daar wel wat in bij, hoor. En jij leert erin bij. Het is tenslotte allemaal nog heel vers, he. Ik maak hier ook nog steeds zo'n "foutjes", hoor. Als ie wat ouder is, kun je dat achteraf al lachend bespreken en uitleggen. Het is een ommezwaai van denken en doen, maar het went wel wat op de duur.
- als mijn schoonmoeder mijn kasten herschikt (grrr), dan ben ik de eerste tijd ook helemaal van de kaart, vind niks meer terug, sta minutenlang te staren enz. En toch heb ik mijn leven redelijk goed in de hand ;-) (om maar te zeggen dat ik veel, heel veel eigen-aardigheden van mijn zoon in mezelf herken; hier helpt het wel om dat dan met hem te delen, het doet hem goed te zien dat hij niet alleen is en dat het ook niet het einde van de wereld hoeft te zijn (hoe moeilijk ook, soms, en hoe veel energie het soms ook kost, voor degene mét en degene zonder ASS).
Sterkte. Het lukt jullie wel, en missen is absoluut menselijk.
Sterkte :-(
Het is begrijpelijk hé, zulke vergissingen te begaan. Zoals Stien schreef het is allemaal nog heel nieuw voor jullie allemaal. Maar jullie komen er wel, waar een wil is is een weg...
Het is inderdaad een proces van vallen en opstaan. Het valt me wel op dat meer en meer puzzelstukjes uit het verleden op zijn plaats vallen. Nu beseffen we pas dat hij niet vervelend deed of lastig, maar dat wij de storende factor waren die altijd maar weer dingen veranderden en voor hem onbegrijpbaar maakten.
hem erbij betrekken en zeggen wat je verandert in zijn wereldje kan 'm wel helpen ... je zal er op termijn meer en meer meer naar gaan leven & dan zijn het de andere mensen die dat niet doen die in jouw ogen even raar gaan zijn als die op een nieuwe manier gevouwen onderbroekjes in de ogen van grotebroer ... dikke knuf !
Een reactie posten