Watje

Ik ben een watje.

Een sentimentele trien.

Ik kan ze niet tegenhouden, ze (de tranen) komen vanzelf.
En liefst op de meest onmogelijke momenten.

Ik huil om een liedje, een lach, een gezicht.

Triestige passages in een film kom ik niet droog door en de ellende van het nieuws bezorgt mij altijd een krop in de keel.

Ik ben ook een onvervalst romantica.

Jarenlang heb ik gedroomd van mijn eigenste sprookje: de prins op het witte paard, het sprookjeshuwelijk met een prachtig wit kleed, bloemenmeisjes, een huwelijkstaart met 5 verdiepen, een onvergetelijk feest en een leven dat nog lang en gelukkig zou duren.

Ondertussen ben ik vele jaren wijzer en het aantal scheidingen en breuken in onze vriendenkring hebben mij op dat gebied flink ontnuchterd.

En toch begint het soms te kriebelen. Dan hoor ik plots een liedje en denk ik "hé, dat moet er zeker bij zijn als ik ooit trouw".

Zoals dit:


of dit:


of dit:


En zo zit ik hier al heel de avond mijn kostbare tijd te verdoen.

Op zoek naar sentimentele liedjes, terwijl ik eigenlijk zoveel andere dingen had kunnen doen.

Ik ben een watje.