Ja, ja, u leest het goed, lieve bloglezertjes.
CRAPPY birthday, ik zal het nog eens in grote letters zetten, want hij was dus allesbehalve "happy", mijn birthday.
't Is dat ik hem zo graag zie, dat ik het hem, twee dagen later, wel kan vergeven.
Maar laat het voor eens en voor altijd duidelijk zijn: jarig zijn, dat is niks meer voor mij.
Vanaf nu ben ik 35.
Voor altijd.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
4 opmerkingen:
Vergeven? Wat heeft hij dan gedaan?
Of misschien juist niet gedaan?
Hij was het volgens mij nét niet vergeten, gelukkig voor hem. Maar een geheel niet origineel cadeau en verder niets gaf mij nu niet echt het gevoel dat het een speciale dag was. En ik overdrijf dan misschien als het daarop aankomt, maar als ik jarig ben, verwacht ik minstens in het middelpunt van de belangstelling te staan. Al was het maar met een etentje bij de dertien-in-een-dozijn-Italiaan aan het station. Oh ja, en ZONDER kinderen, alstublieft, ZONDER!
Ik had datzelfde gevoel bij mijn veertigste verjaardag. Ik vond veertig toch wel bijzonder en had iets speciaals verwacht, maar het werd net zo gevierd als alle andere jaren. En toen was ik ook ontzettend teleurgesteld.
Ocharmkestoch!
Weet ge wat het is volgens mij? Mannen zijn daar allemaal zo niet mee bezig. Ik geef dan altijd ruim van tevoren hints. En neen, geen subtiele, maar duidelijke. Eventueel soms nog met de hulp van een vriendin.
Soms moet ge uw geluk een handje toesteken hé ;-)
Alsnog een gelukkige 35ste!
Een reactie posten