Al zolang ik mij kan herinneren, noemt grotebroer mij zijn "prinses" en is hij mijn "prins". Hoe dat zo gekomen is, kan ik mij niet meer herinneren, maar ik vind het wel lief en het maakt mijn dag altijd weer goed. Ook ben ik maandenlang de vrouw van zijn dromen geweest, want hij wilde alleen maar met mij trouwen als hij later groot was.
Onderweg naar de markt vorige week hadden we volgend gesprek:
grotebroer: "Mama, jij bent nog altijd mijn liefste prinses"
mama: "Dat is lief hoor, jongen, jij bent nog altijd mijn liefste prins"
grotebroer: "Voor altijd en eeuwig?"
mama: "Ja, voor altijd en eeuwig".
grotebroer: "Maar ik ga wel niet meer met u trouwen hoor".
Oei? Was de grote liefde voorbij? Was er een nieuwe vlam in zijn leven?
mama: "Oh... Zie je mama dan niet meer graag?"
grotebroer: "Jawehel... maar dat was niet echt hé, mama, dat was maar om te spelen"
We wandelen verder in stilte, tot plots:
grotebroer: "En daarbij, ik ga nooit trouwen. Want dan moet ik kussen en dat vind ik vies".
Voilà, dat is dan ook weer duidelijk.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
2 opmerkingen:
Héél vies!
zegt ook mijn zoon.
De mijne zoent vooralsnog héééél graag. En 't is ook mijn prins. Daarom schilderde ik zelfs kroontjes op zijn slaapkamermuren. Maar hij heeft me nog nooit prinses genoemd, ze.
Een reactie posten